Maaike Neuville in 'Manneken Pis' op Eén

Maaike Neuville in 'Manneken Pis' op Eén

Zonder twijfel is Manneken Pis het bekendste beeldje van Brussel en het symbool van België. Ieder jaar komen meer dan 3 miljoen buitenlandse toeristen een bezoekje brengen aan Manneken Pis.

De bezoekers zijn anonieme toeristen, studenten, zakenlui uit alle hoeken van de wereld. Vanaf 28 januari 2014 geeft het nieuwe Eén-programma 'Manneken Pis' met Maaike Neuville als 1 van de presentatrices hen een gezicht.

In een Amerikaanse Airstream motorhome, omgebouwd tot mobiele studio, die het centrum van Brussel doorkruist, ontvangt Arnout Hauben een onophoudelijke stroom buitenlanders. In zijn eigen stijl stelt hij hen drie vragen: 'wie zijn ze, waar komen ze vandaan en wat willen ze tonen uit hun leven in hun thuisland'.

Honderden toeristen vertellen hun verhaal en nodigen 'Manneken Pis' uit bij hen thuis. Alleen diegenen met de meest overtuigende of verrassende uitnodigingen krijgen een reporter over de vloer. De reporters zijn Dieter Coppens, Linde Merckpoel, zussen Elke Neuville en Maaike Neuville.

Zij brengen gedurende acht weken kleine en grote verhalen uit alle hoeken van de wereld zoals onder meer Georgië, Italië, Frankrijk, Bosnië, Zeeland, Zweden, Oeganda, Mexico, Griekenland, China, Bangkok, Ierland, enz.

Elke aflevering is een kleurrijke en gevarieerde mix van twee of drie uiteenlopende verhalen uit de hele wereld. De makers van 'Manneken Pis' waren wel positief verwonderd dat zoveel mensen bereid waren hen uit te nodigen in hun huis en dat ze zoveel toffe verhalen hebben kunnen brengen. Zij werden overal zeer warm en zeer gastvrij onthaald. Het was zeker voor de vier reporters een positieve ervaring.

In de eerste aflevering krijgt actrice Maaike Neuville een bijzonder bed en breakfast op de boerderij van Tatia en haar grootvader in Georgië en Dieter trekt in Italië grote ogen wanneer zuster Anna haar ware aard toont.

'Manneken Pis' met Maaike Neuville, vanaf dinsdag 28 januari 2014 wekelijks op Eén.


‘Clan’ in Amerika: meer seks, meer naakt, meer geweld

In de Vlaamse Clan waren de hoofdrollen voor Ruth Becquaert, Maaike Neuville, Kristine Van Pellicom en Barbara Sarafian.


De Amerikaanse versie van de succesvolle VTM-reeks Clanzal een stuk straffer zijn en wordt over verschillende seizoenen gespreid. Dat zegt Malin-Sarah Gozin, de Vlaamse bedenker van Clan, die de opstart van de Amerikaanse reeks op de voet volgt.

In het najaar van 2012 was Vlaanderen tien weken lang in de ban van Clan, de fictiereeks waarin vier zussen besluiten de echtgenoot van hun vijfde zus te vermoorden. De serie, waarin hoofdrollen waren weggelegd voor Dirk Roofthooft (Jean-Claude, alias De Kloot), Barbara Sarafian, Kristine Van Pellicom, Ruth Becquart, Maaike Neuville en Inge Paulussen, trok de aandacht in de VS en krijgt daar een remake.

‘Productiehuis Caviar heeft het verhaal aan de Amerikanen verkocht, niet het afgewerkte product’, zegt Malin-Sarah Gozin, de scenariste en showrunner van Clan die de reeks van het idee tot en met de afwerking opvolgde. ‘In de VS is het onmogelijk een serie met onderschriften op tv te brengen. Er moest dus een remake komen.’ Die is in handen van Steve Blackman, die momenteel aan het scenario schrijft. ‘Dat gebeurt in overleg met mij en Caviar Antwerpen en Los Angeles. Via Skype legt Steve geregeld zijn ideeën voor en ik kan alleen maar blij zijn met de manier waarop hij Clan aanpakt.’ Omdat de Clan remake op cable television uitgezonden gaat worden, zal er ook meer bloot te zien zijn dan in de Vlaamse versie.

Toeristen door Maaike Neuville thuis opgezocht in 'Manneken Pis'

Miljoenen toeristen bezoeken jaarlijks Brussel. Maar hoe ziet hun thuisfront eruit? Manneken Pis, vanaf 28 januari 2014 op Eén, ging op ontdekkingstocht.
Wat voorafgaat: Arnout Hauben, de man van Ten oorlog en Terug naar Compostela, organiseert een ‘Idool voor toeristen’ in zijn caravan in Brussel. Hij sprak met 350 toeristen, die hem ervan moesten overtuigen om hen te komen opzoeken. “Van de personen die ons in hun huis onderdak geven, maken we een portret. Het is dus niet in de eerste plaats een reisprogramma. Maar met dit opzet kom je op plekken waar je als toerist nooit zou komen.”

De geselecteerden kregen later bezoek van één van de Manneken Pis-reporters. “Dieter Coppens, Linde Merckpoel, Maaike Neuville en… Elke Neuville, zus van, maar vooral mede-oprichtster van productiehuis De Chinezen dat dit programma maakt. “Wij weten op voorhand de bestemming niet. Dat is ietwat beangstigend, maar we hebben hoerenchance gehad. Overal lag een mooi verhaal op ons te wachten.”

In de eerste aflevering bezoekt Dieter een dansende non in Italië, en krijgt Maaike Neuville de plaatselijke specialiteiten, inclusief sloten wodka bij het ontbijt wat een beetje vreemd is voor een Vlaams meisje, in Georgië.

 In 'Manneken Pis' neemt Dieter Coppens een kijkje in de leefwereld van toeristen, die zich komen vergapen aan onze trekpleisters. In zijn eigen leefwereld blijkt de reporter zelf zich liefst te omringen door Wilco en Neil Young.

Samen met Linde Merckpoel, Elke en Maaike Neuville wijkt Dieter Coppens de volgende weken uit naar alle windrichtingen. De vier reporters bezoeken de habitat van intrigerende toeristen die Brussel aandeden.

In 'Manneken Pis' trekt Coppens naar een Bosnisch opvangtehuis, maar net zo goed klopt hij aan bij een Italiaanse kloosterzuster, die haar leven aan Jezus én dansen heeft gewijd. Met danceritmes heeft de reporter zelf weinig op. Alle moderne muziek is door de bank genomen een blinde vlek, schuttert hij. "Ik ben niet meer helemaal mee, vrees ik. Van de oude stempel, misschien? Nieuwe muziek gaat veelal aan me voorbij. Al genoot ik onlangs nog van 'Dream River', de laatste van Bill Callahan."

Die voorkeur deelt hij met Jeff Tweedy van Wilco, van wie Coppens ook helemaal wild blijkt te zijn. "Elke keer als Wilco in ons land speelt, probeer ik hen te zien. Hun muziek raakt een snaar vanbinnen. Ook de muziek van Neil Young komt recht uit het hart, lijkt zomaar uit het leven gegrepen. Vooral Youngs oudere platen blijven aan mijn ribben kleven. 'Tonight's The Night' is fantastisch, 'Zuma' vind ik pijnlijk onderschat, maar ook 'Déjà Vu' van Crosby, Stills, Nash and Young is zo'n cultplaat die iedereen dicht aan het hart zou moeten drukken."

Manneken Pis****: gastvrijheid op zijn best

De chinezen, het productiehuis van Arnout Hauben, Elke Neuville en Michael Cops, weet hoe het verhalen uit mensen moet krijgen. Dat bewees het eerder met 'Ten oorlog', niet voor niets met stip op één in onze lijst met beste programma's van 2013, maar ook met deze bijzonder geslaagde 'Manneken Pis' (****). Mooie verhalen zitten in mooie mensen.

Het reportageprogramma 'Manneken Pis' heeft weinig met zijn naam te maken. Arnout Hauben gebruikt het legendarische standbeeld in Brussel wel om boeiende toeristen met een verhaal op te zoeken waar hij later zijn reporters op afstuurt.

In de eerste aflevering trok Dieter Coppens naar een niet onknappe non in Rome. Ze was in haar jonge jaren niet weg te slaan uit de disco en hing 's weekends professioneel aan de paal als paaldanseres in nachtclubs. Met haar danskunsten verslond ze jongens en mannen. "Maar uiteindelijk ging het alleen om de seks", zou ze later aan Coppens verklappen. Een echte non zou de professionele clubdanseres nooit worden.

Het draaide anders uit. Inderdaad, toen zuster Anne haar gewaad uitdeed, was ze een ander mens. Met haar hart bij god baat ze nu een dansstudio uit. "Een moderne non", vatte de reporter uit 'Manneken Pis' zijn suspect samen.

Het werkte wel, de jongensachtige verschijning van Coppens die het troepje nonnen in Rome uitvroeg over hun liefdesleven. De soms knullige gedragingen zorgden voor een lach op het gezicht, zonder dat het flauw werd. Uiteindelijk zagen we een mooie samenvatting van een levenslustige, krachtige vrouw.

Maaike Neuville, nog zo'n jonge spring-in-'t-veld, mocht dan weer naar een welstellende familie in Georgië trekken om druiven te plukken in de wijngaard. 's Ochtends wodka drinken aan het ontbijt en tussendoor van een dikke vleessoep slurpen. "Maar ik ben vegetariër", lachte de knappe actrice wat ongemakkelijk.

Met haar mooie blonde lokken en giechelachtige karakter deed ze koppen draaien, maar wist ze ook een aantal leuke vertelsels te ontlokken.

'Manneken Pis' is het bewijs dat gastvrijheid altijd tot mooie, originele verhalen leidt en wordt gemaakt door jonge tv-makers met bijzonder veel talent. Bovendien lijkt De chinezen ons ook prima waar voor z'n (belasting)geld. En die wandeltocht van Arnout Houben in 'Ten Oorlog' was al zo goedkoop. Smaakt naar meer...

Op één startte onlangs het nieuwe human interest-programma 'Manneken Pis' waarin vijf reporters op zoek gaan naar kleine en grote verhalen van toeristen in Brussel.

De reporters van Manneken Pis, Maaike en Elke Neuville, Arnout Hauben, Linde Merckpoel en Dieter Coppens.

Toeristen in Brussel naar een busje lokken om ze hun land te laten aanprijzen? Het klinkt als een typische rubriek voor een zomermagazine, maar als tv-maker Arnout Hauben, van Ten oorlog-faam, er zich aan waagt, wordt het wel iets meer dan dat.

Manneken Pis, zoals het programma heet, tekent niet alleen die kleine en grote verhalen op, het stuurt daarop ook zijn reporters uit naar alle hoeken van de wereld om ze te filmen.

Een Italiaanse non die met een dansgezelschap ter ere van Jezus Maria uit The Sound of Music naar de kroon steekt en een haast mystiek oogstfeest in Georgië, en dat is nog maar de inhoud van de eerste aflevering. Had je zelf verwacht dat je veel verhalen zou kunnen sprokkelen?
Arnout Hauben: Bij Man bijt hond heb ik nog rubrieken gemaakt als De valies – de koffer die mensen aansprak – en Bedgasten, waarin toeristen van op hun hotelbed over zichzelf vertelden.

Telkens ondervond ik hoe open mensen in die ongewone omstandigheden werden en je zo de mooiste en soms de intiemste verhalen toevertrouwden. Voor Manneken Pis hebben we 300 à 350 uitnodigingen van toeristen gekregen om bij hen thuis op bezoek te komen. Uiteraard zitten daar prachtige verhalen tussen, en niet alleen spectaculaire, zoals in de eerste aflevering, maar ook kleine, mooie ontmoetingen.

Kun je dat inschatten tijdens die paar minuten dat die mensen bij jou in het busje zitten?
Hauben: Daar hebben we bij ons productiehuis, De Chinezen, toch wel een buikgevoel voor ontwikkeld. Meer zelfs, het gevoel bij die eerste ontmoeting is ook de graadmeter om te beslissen of we ergens een van onze vier Manneken Pis-reporters, zijnde Dieter Coppens, sexy zussen Elke en Maaike Neuville en Linde Merckpoel, naartoe sturen. Als ik bij iemand het gevoel had dat ik met hem of haar een paar dagen wilde optrekken, was dat meestal een goed teken.

We kennen jou als de reporter die de wijde wereld introk voor Ten oorlog en De weg naar Compostela. Maar met Manneken Pis ben jij de thuisblijver?
Hauben: Al van toen we over Manneken Pis nadachten – het programma lag trouwens al mee op tafel toen we met de VRT beslisten om Ten oorlog te maken – wisten we dat dit programma onmogelijk te maken is met één reporter. De verhalen zwermen immers over de hele wereldbol uit. Daarom hebben we al vrij snel besloten dat ik in België zou blijven, om van hier het overzicht te bewaren, zodat alle reportages binnen dezelfde Manneken Pis-sfeer zouden blijven.

Wat die sfeer betreft: jullie lijken de sensatie van de cultuurshock bewust niet op te zoeken? Zo zie je reporter Elke Neuville in de reportage over het Chinese nieuwjaar naar de cameraploeg gebaren dat het slachten van een varken net niet nadrukkelijk in beeld hoeft.
Hauben: Klopt, ‘slacht het varken meteen af’ heet dat ritueel letterlijk vertaald trouwens.

Dat is nu wel een gebeurtenis die je tijdens de montage nog subtiel buiten beeld kunt houden maar het pleit inderdaad voor Elke dat ze in het heetst van de strijd die reflex behoudt. Die reportage maakte trouwens deel uit van de pilotaflevering. Het heeft ons achteraf best wat moeite gekost om Elke te overtuigen om voor de hele reeks haar comfortzone achter de camera te verlaten, maar zij doet dat geweldig.

De dans met de Italiaanse non gun je dan weer aan Dieter Coppens. Bij de presentatie van het programma was je vol lof voor hem. Is hij echt een idool?
Hauben: Dat meende ik.

Toen ik nog geen tv maakte, vormde Dieter samen met Mathias Coppens een pioniersduo met een reisprogramma als De poolreizigers (waarvoor de neven over de Amerikaanse continenten van de Zuid- naar de Noordpool reisden, nvdr.). Net als de andere drie reporters beheerst Dieter de kunst om zichzelf niet op de voorgrond te plaatsen.

Hoe zijn jullie tot dit viertal gekomen?
Hauben: We hebben met heel wat mensen gesproken en lang gezocht naar de juiste combinatie. Met Maaike Neuville en Linde hebben we bewust gekozen voor twee mensen die geen bagage als reporter hebben. Wel zijn ze twee heel ontwapenende lieve media dames die, elk op hun eigen manier, mensen dingen weten de ontfutselen. (neemt een persfoto van het reporterskwartet en wijst) Die vier kopjes samen, da’s geen belegen kaas, hé.

Evenmin belegen was jouw programma Ten oorlog , dat Knack Focus’ top tien van beste tv-programma's van 2013 aanvoerde. Krijg je daar nog vaak reacties op?
Hauben: Ja, zo ben ik gevraagd om binnenkort over WOI te komen vertellen voor een hele school.

Uiteraard voel ik mij zeer vereerd door complimenten van professionals, zoals die eerste plaats bij jullie. Maar kleine schouderklopjes kunnen evenveel deugd doen. Bijvoorbeeld als ik hoor dat jonge gasten na het zien van Ten oorlog op hun fiets zijn gesprongen om de paaltjes die we ter nagedachtenis achterlaten bij hen in de buurt te gaan zoeken.

Een tweede reeks kan niet uitblijven?
Hauben: Inderdaad, we zijn dat momenteel aan het bekijken. We willen graag een nieuwe Ten oorlog maken, over de Tweede Wereldoorlog dan. We zullen de marsrichting van de twee bevrijdende legers volgen: De Amerikanen en hun bondgenoten in West-Europa en het Rode Leger doorheen Oost-Europa. Aanvankelijk hadden we graag twee teams naar elkaar toe laten reizen, maar dat bleek niet goed te werken. We houden het bij het oorspronkelijke concept: cameraman Mickael Cops, geluidsman Jonas Van Thielen en ikzelf die samen op pad gaan.

Tv-review: 'Manneken Pis' met Maaike Neuville op Eén

Elk jaar komen drie miljoen toeristen in de Brusselse Stoofstraat met open mond gapen naar Manneken Pis - na het glazen plafond van de gebouwen van de Europese instellingen wellicht de meest teleurstellende Brusselse toeristische trekpleister. 'Máár: goeie kans dat er uit die drie miljoen een paar straffe verhalen te plukken zijn', denkt een goed programmamaker dan. 'Manneken pis' bewees opnieuw: Arnout Hauben is een goed programmamaker.

Hauben, hopman van onder meer 'Weg naar Compostela' en, recenter, 'Ten Oorlog', is ook bij 'Manneken pis' bezieler van dienst. Al blijft zijn rol deze keer eerder beperkt: hij trekt naar de drukstbezochte trekpleisters die die malle Europese hoofdstad telt, en slaat er kamp op met zijn caravan. Dan onderwerpt hij toevallige buitenlandse passanten aan een kruisverhoor, op zoek naar Een Verhaal. Eens hij dat gevonden heeft, stuurt hij er - 'Charlie's Angels'-gewijs - één van zijn reporters naartoe: Maaike of Elke Neuville, Dieter Coppens of Linde Merckpoel. Laten we ze voortaan 'Arnie's Angels' noemen. Voor de gein, want huilen kunnen we altijd later nog.

In de eerste aflevering waren het Maaike Neuville en Dieter Coppens die door Hauben over de einder werden gestuurd. Neuville landde in Georgië, voormalig oorlogsland en permanent oorlogsslachtoffer - waar ze zou helpen bij bij de wijnoogst. De sfeer was al voor haar aankomst gezet: het noodlot had haar opgezadeld met een norse taxichauffeur die, wanneer het erop neerkwam, geen enkel idee bleek te hebben van waar het door haar bestelde adres dan wel zou mogen liggen.

Om de tijd te doden vroeg Maaike Neuville naar de naam van haar chauffeur. Die leek even te twijfelen, maar prevelde toen toch stilletjes 'Hamlet'. Het ongeloof in Neuvilles ogen nam zichtbare proporties aan. 'Shakespeare...', probeerde de man nog te verklaren, maar het was al te laat: Maaike Neuville lag al in een plooi waar ze de eerste minuten niet meer zou uitkomen, dit verzin je niet, lachen hoor.

Maaike Neuville trof, eens eindelijk aangekomen, een uniek stel gastheren: volk dat de dag liefst begon met een scheut vodka om de ochtendstond meteen monddood te maken. En de middag- en avondstond liefst ook. De smaak spoelden ze door met een kom vleesbouillon - nog altijd voor de noen, moet u erbij denken.

Neuville - we hoorden Hauben al lachen in z'n vuistje - was natuurlijk vegetariër. Ze zou het nog zwaar te verduren krijgen tijdens de wijnoogst. Zo ook toen haar gastvrouwe plots een hele varkenskop op tafel toverde - de gelegenheid was een familiefeest, zo eentje dat al snel een nauwelijks verholen rondje bingedrinken in familieverband bleek te zijn.
 
Eén en één is twee, en al zeker in Georgië: even later zagen we Maaike Neuville met blozende wangen en een niet te onderschatten promille in de aders lallen in bed, een beetje dronken. De camera en media genieke Maaike Neuville bewijst in Manneken Pis dat ze niet alleen een zeer talentvolle actrice en regisseuse is, maar ook het presenteren van een programma als reporter beheerst. Maaike, die furore maakte in Goltzius and The Pelican Company, Clan, Weekend aan Zee en Van Vlees en Bloed, blijkt eens te meer een multi talent te zijn.

Dieter Coppens was ondertussen aangekomen in Italië, waar hij onder dak zou gaan bij een stelletje nonnen dat het, bij gebrek aan een beter tijdverdrijf, op een dansen gezet had. 'Voor Jezus', bleef zuster Anna, de dansende non in kwestie, ons almaar inprenten.

Zuster Anna was verrassend jong, en straalde een zekere levenslust uit die je bij die leeftijd zou verwachten. Een gezamenlijk gebed eindigde ze steevast af met '...en schijt aan de duivel'. We zouden het niet schrijven als het niet waar was. Tijdens enkele diepgaande gesprekken bleek de zuster echter al wat kilometers op de teller te hebben: een verleden als nachtclubdanseres dat ze nu van zich af danste, een hele resem losse scharrels en méér dan één robbertje dat ze in die tijd uitgevochten had met God. Een taaie tante, ware het niet dat ze amper oud genoeg was om tante te zijn.

Dieter - 'Didi' voor de non - hing aan haar lippen. In wat het meest memorabele moment van de avond zou worden, stopte zuster Anna hem in. Er werd gelachen, speels geplaagd. Een mens zou het flirten kunnen noemen, maar zulke termen gebruik je nu eenmaal niet wanneer je het over een non hebt.

Zou zuster Flashdance die nacht onkuise gedachten gekoesterd hebben? En zou Didi er een hoofdrol in gespeeld hebben? We kwamen het niet te weten, maar van Dieter menen we het wel met zekerheid te kunnen zeggen. Je zat bijna te hopen dat de twee elkaar bij het afscheid hartstochtelijk een tong zouden draaien - het híng gewoon in de lucht - maar nog eens: zo spréék je niet over nonnen. En dat is doodzonde.

'Manneken pis' leek bijwijlen op een lang geleden verloren gelegde rubriek van 'Man Bijt Hond', een vergelijking die in de juiste kringen nog altijd naar waarde zal worden geschat. In de volgende aflevering trekt Martin Heylen dan wel niet naar Siberië, maar: het had wél gekund. En dat is veel in de harde wereld van de beeldbuis.

Ergens in Italië danst op dit moment een non op technomuziek. Zonder 'Manneken pis' hadden we het nooit geweten.
Quote

'Daar stond vijftig! Vijftig!!' - Dieter's non blijkt een zware voet te hebben, maar geen erg: in Italië zijn snelheidslimieten meer richtlijn dan regel.